Nadzwyczajna kasta historyków kontratakuje

No i doigraliśmy się, potomkowie Lechitów! Próbowaliśmy dociekać prawdy o naszych korzeniach, próbowaliśmy łączyć fakty o świadectwach kopalnych, haplogrupach i koincydencjach językowych. Zwracaliśmy uwagę na dziwną niechęć naukowych establiszmętów do rzetelnego badania tego, co na naszych ziemiach działo się przed Anno Domini 966. W końcu kasta historyków urzędowo licencjonowanych nie wytrzymała i zrzuciła na nas bombę w postaci książki autorstwa Romana Żuchowicza. Ale zamiast eksplozji mającej zmieść nas z przestrzeni publicznej, rozległo się tylko pyknięcie i trzeba było na chwilę otworzyć okna. Bomba okazała się być tylko łajnobombą. Niemniej… lepiej ją zawczasu rozbroić.

Rys. Mirosław Andrzejewski

Na początku mamy tytuł:

Historyk rozprawia się z mitami Turbosłowian. „Drogi do Wielkiej Lechii prowadzą z różnych stron”.

Potem redaktor działu Technologie i Nauka WP Tech oznajmia:

„Jesteśmy potomkami kosmitów, tysiące lat temu mieliśmy imperium na pół świata” – do takich teorii całkiem na poważnie chcą przekonać innych fani teorii o Wielkiej Lechii. Ale dla tych coraz popularniejszych głupot historia jest bezlitosna.

Panie Redaktorze! Taki spoiler! Ujawnia Pan, że knock-out będzie jeszcze przed gongiem i cała „walka” to będzie tylko skakanie po nieprzytomnym? Publiczność zdaje się być zawiedziona – zwłaszcza tym werdyktem a priori, konfrontowaniem (już w pierwszych słowach!) ‚historyka’ z ‚mitami Turbosłowian’ i malowaniem czarno-białego świata, w którym piewca jedynej słusznej wykładni historycznej załamuje ręce nad rosnącym zainteresowaniem starożytną historią Polski i pochodzeniem naszego narodu.

Roman Żuchowicz historyk, socjolog i dziennikarz przygotował książkę, w której przyjrzał się zarówno naukowym podstawom tej pseudonaukowej teorii, jak i przyczynom jej popularności. W rozmowie z WP Tech prezentuje swoje odkrycia o „zapomnianej historii Polski”.

Tu powinniśmy zadrżeć. Oto przyszedł rozprawić się z nami tytan intelektu, legitymujący się budzącymi respekt kwalifikacjami i dorobkiem. Jednak zamiast pokornie zdjąć czapki, mówimy: „Sprawdzam!”. I czego dowiemy się googlując? Pan Żuchowicz obronił pracę magisterską z historii w roku 2015. Czy to możliwe, że nadzwyczajna kasta historyków wystawiła na swego frontmena osobę o raptem trzyletnim stażu zawodowym? A może on samowolnie wyszedł przed szereg? Googlujmy dalej. Pan magister Żuchowicz przedstawiany też bywa jako socjolog, lubujący się w obalaniu mitów czy też tzw. ‚fake newsów’. Czy ma jakiś „papierek”, że jest socjologiem? Dobrze, nie czepiajmy się. Nie bądźmy tacy czepialscy jak „oni”.

http://piroman.org/pl/domniemana-plaga-gwaltow-w-niemczech/

Zatem, na nasze „Sprawdzam!”, pan magister pokazuje karty dość mizerne. Ale kontynuujmy lekturę.

Grzegorz Burtan, Wirtualna Polska: Słowianie przybyli z kosmosu, zamieszkują nasze ziemie od kilku tysięcy lat i pokonali w boju samego Aleksandra Wielkiego. W to wierzy całkiem sporo osób w Polsce. Przyznaję, że sam zaintrygowałem się tym tematem gdzieś w 2016 roku. A ty kiedy zainteresowałeś się Wielką Lechią?

Pan Redaktor zadając pierwsze pytanie od razu bagatelizuje temat. Słowianie przybyli z kosmosu? Brzmi komicznie. Ale gdy ująć to właściwie – Słowianie wierzyli, że przybyli z komosu – nagle odbiór jest zupełnie inny. Szczególnie jak spojrzy się w świetle tego, że właściwie każda starożytna cywilizacja wskazywała na swoje pochodzenie z gwiazd. Hindusi, Babilończycy, Egipcjanie, Aztekowie czy Majowie – długo by wymieniać. Wszyscy oni budowali niezwykle precyzyjne obserwatoria astronomiczne; wywodzili przeszłość ludzkości z kosmosu i z nim też wiązali jego przyszłość. Dopiero światu podbitemu przez chrześcijaństwo nakazano zapomnieć o kosmosie. Odebrana ludzkości, jako heretycka, nauka starożytnych stała się absolutną niszą i nawet w XVII wieku publicznie głoszenie prawdy chociażby o tym, że to Słońce jest w centrum naszego układu, było zabronione przez Kościół. Dziś, gdy wiemy, że człowiek jest w stanie opuścić swoją planetę, pradawne wierzenia ludzkości mają nie tylko wszelkie prawo wrócić do łask – one wprost nabierają głębszego sensu!

Ale z wywiadu czytelnik się nie dowie, że od dawna istnieją dwie przeciwstawne teorie co do pochodzenia Słowian. Przypomnę:

Teoria autochtoniczna mówi, że Słowianie zamieszkują tereny Polski od tysięcy lat, obejmując w ten sposób chociażby grupy kulturowe określane w archeoologii jako kultura łużycka czy przeworska.

Teoria allochtoniczna głosi, że Słowianie przybyli na tereny Polski dopiero w V-VI wieku znad Dniepru.

Roman Żuchowicz, Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego: Od wielu lat zdarza mi się na blogu pisywać o różnych teoriach pseudonaukowych i fake newsach. Na twórczość Lechitów trafiłem stosunkowo późno. Bodaj w 2015 roku, na witrynie jednej z księgarń na Krakowskim Przedmieściu zobaczyłem książkę Janusza Bieszka. Pomyślałem wtedy, że to reprint jakiejś XIX-wiecznej pracy naukowej.

Dlaczego?

W tamtych czasach uczeni jeszcze poważnie dyskutowali o Lechitach. Koncepcje na temat ich tożsamości czy roli w historii były różnorodne. Próbowano np. domniemanym najazdem Lechitów wytłumaczyć ówczesne nierówności społeczne, czy niezwykłą w skali Europy liczebność szlachty w przedrozbiorowej Polsce. Rozwój krytycznej historiografii, oraz ogromny postęp badań archeologicznych, zmiotły tego typu rozważania z naukowych książek. Historycy uznali, że mamy do czynienia z tradycją wynalezioną, typową dla średniowiecznych autorów. Tego typu „cięcia” są zresztą normalne w rozwoju badań nad przeszłością. Nikt dziś poważnie nie twierdzi, że np. Francuzi wywodzą się od Trojan, choć w średniowieczu przypisywano Frankom takie pochodzenie. W naszym wypadku, rozwój nauki nie oznaczał końca lechickich spekulacji.

Tak, do XIX wieku słowiańska przeszłość Polski była powszechnie znana i badana w kręgach naukowych, jednakże pan magister Żuchowicz parusetletni dorobek nauki polskiej lekką rączką wyrzuca do kosza, gdyż w pełni akceptuje XIX-wieczny “rozwój krytycznej historiografii”, czyli przejęcie nauki o Polsce przez wrogim polskości zaborców: niemieckiego, austriackiego i rosyjskiego. Wtedy to właśnie obca myśl ideologiczna narzuciła wykładnię, że polskie kroniki to bajki pisane przez zakompleksionych Polaków, którzy to niby żadnej własnej historii nie mają, więc ją sobie wymyślili. Autor reklamowanej w wywiadzie książki uznaje “tego typu cięcia” za normalne (sic!) i bezrefleksyjnie je akceptuje.

I Lechici gdzieś tam czekali na odpowiedni moment, by powrócić.

Zaczęli nowe życie. Zainteresowano się nimi w różnorodnie motywowanej twórczości amatorskiej, religijnej czy pseudonaukowej. Nic dziwnego. Wiele teorii pseudonaukowych wyrasta z wiedzy, która w przeszłości mogła uchodzić za naukową. Poprzednicy Bieszka publikowali w niszowych wydawnictwach. Działali samotnie lub organizowali się w mniejszych lub większych grupkach. Od jakiegoś czasu, także w odmętach internetu. Wydanie przez niegdyś poważne wydawnictwo naukowe Bellona dzieła Bieszka pt. Słowiańscy królowie Lechii (2015), pozwoliło teorii Wielkiej Lechii trafić do szerszej publiczności. Szybko przekonałem się, że już na tym etapie stał za nią bogaty, internetowy folklor.

Pseudonaukowość, która w wydźwięku kojarzy się jednoznacznie negatywnie, w gruncie rzeczy określa dowolną treść, która z jakichkolwiek przyczyn jest nieakceptowana przez środowisko naukowe. Oczywistym jest, że gdy ‚jedyny słuszny przekaz’ zmonopolizowany jest przez naukowy mainstream, środowiska nieakceptujące tego przekazu muszą organizować się oddolnie. Tak było nie tylko dziś, tak było też za komuny jak i podczas zaborów.

No tak – memy, grafiki, grupy na Facebooku. To wyjątkowo aktywni użytkownicy. W jaki sposób Lechici działają w sieci?

Prowadzili i prowadzą liczne strony internetowe, grupy dyskusyjne, nagrywają vlogi, tworzą memy. Najczęściej powielana jest chyba mapa „Lechina Empire”. Stanowi ona dość nieudolną przeróbkę mapy z atlasu historycznego, na której nieznany autor domalował granice Lechii w programie Paint.

Idiotycznie postawione pytanie Pana Redaktora spotyka się z nad wyraz błyskotliwą odpowiedzią pana magistra Żuchowicza. Ośmielę się przypomnieć: Lechici nigdy nie działali w sieci, gdyż za czasów Lechitów internetu nie było! Odpowiadając zaś na domyślne pytanie w jaki sposób tzw. społeczność turbosłowiańska działa w sieci, pan Żuchowicz wymienia standardowe formy porozumiewania się w internecie. Dalej opisuje on mapkę, na której ktoś przedstawił przypuszczalny zasięg cywilizacji Lechitów w VI wieku naszej ery. Ale jedyne co historyk ma do powiedzenia na jej temat, to to, że została w sposób amatorski zedytowana. A czy pan historyk, gdy chce coś przedstawić na mapie, to kreśli od zera każdą rzekę, czy może jednak nanosi coś swojego na którąś z map gotowych? Co zatem złego w edytowaniu?

Że to wszystko nie jest śmieszne, zrozumiałem po utarczce na Facebooku z niedoszłą posłanką i działaczką pewnej partii pozaparlamentarnej.

O co poszło?

Pani bardzo zażarcie broniła lechickiej interpretacji pewnej rzymskiej inskrypcji. Jej zdaniem, mówiła ona o uhonorowaniu „naszego” władcy Awiłło Leszka przez Cesarza Tyberiusza (14-37 r. n.e.). Tymczasem, jest to banalny tekst, w którym chodzi o transakcję sprzedaży grobowca, do której doszło pomiędzy dwoma rzymskimi obywatelami.

Inskrypcja o której mowa pochodzi z marmurowej płyty znajdującej się obecnie we włoskim Museo del Lapidario di Urbino. Owa ‚lechicka interpretacja’, a właściwie tłumaczenie z łaciny należy do Tadeusza Wolańskiego, wybitnego XIX-wiecznego archeologa i numizmatyka. Opowiada o tym zresztą Janusz Bieszk w książce Słowiańscy Królowie Lechii, o czym pan Żuchowicz jak się okazuje w dalszej części wywiadu wie, jednak zamiast powołać się na nazwisko zasłużonego badacza woli pogardliwie skwitować całą sprawę mianem “lechickiej interpretacji”. Niestety pan magister Żuchowicz nie ujawnia źródła tłumaczenia, które sugeruje, że jest to treść transakcji. Nie wyjaśnia też dlaczego tekst banalnej umowy między dwoma obywatelami miałby zostać wyryty na marmurowej płycie.

Z której strony politycznej ta pani startowała?

Z prawej, ale to bez znaczenia. Światopoglądowo, zwolennicy Lechii zdarzają się po obu stronach politycznego spektrum. Ostatnio poseł Marek Sawicki, były minister rolnictwa, zabłysnął takim tweetem (11.02):

„Kto wyjaśni dlaczego od prawie 4-ech tyś lat w przekazach Persów czy Rzymian pojawia się wielka Lechia, Sarmacja Europejska i Azjatycka, a nikt w programach nauczania historii o tym nie informuje.” (sic!).

W czasie wspomnianej już utarczki zrozumiałem, że skoro pseudonauką interesują się politycy, to wypada bliżej przyjrzeć się temu fenomenowi. Ten tweet to potwierdza.

Fenomenem nie jest samo zauważenie tej (dziś nazywanej przez pana magistra Żuchowicza pseudonauką) nauki – nawet przez polityków. Fenomenem jest jej renesans za sprawą masowego dostępu do internetu, mediów społecznościowych i technologii szybkiej wymiany informacji. Polityk będący patriotą czy narodowcem siłą rzeczy powinien interesować się również pradawnym rodowodem narodu, który ma zaszczyt reprezentować. Biorąc zaś pod uwagę przez ile setek lat powszechne było wśród polskich elit kultywowanie wiedzy o starożytnej historii Polski, to dzisiejszy zanik tego kultu stanowi aberrację, czyli raczej odejście od normalnych poglądów Polaków, a nie odwrotnie.

Problemem jest nie tylko to, kto powiela te rewelacje, ale i kto za nimi stoi. Kim w ogóle jest Janusz Bieszk?

Cytując jego biogram zamieszczony w książce „Królowie Lechii i Lechici w dziejach” (2017): „pasjonat i badacz historii, bibliofil. Ma wykształcenie wyższe z dziedziny handlu zagranicznego i służby zagranicznej. Pracował wiele lat na kierowniczych stanowiskach w kraju i za granicą”

Nie brzmi to jak osoba mająca wykształcenie historyczne.

Nic mi o tym nie wiadomo. W 2010 roku napisał książkę o zamkach krzyżackich na ziemiach polskich. Przejrzałem ją. Było to dzieło hobbisty, kompilacja podstawowych informacji, stroniąca zresztą od ryzykownych tez. Specjalista od dziejów Zakonu Krzyżackiego pewnie dopatrzyłby się w nim różnych błędów czy braków. Nie było to jednak dzieło pseudonaukowe. Później nastąpiła jakaś zmiana i Bieszk zaczął pisać o cywilizacjach kosmicznych na ziemi. Później chwycił się Lechii.

Chociaż Bellona promuje jego książki, nie trafiłem na praktycznie żadne ślady jego wystąpień w mediach, czy nawet spotkań autorskich. Pojawił się gościnnie na kilku „turbosłowiańskich” kanałach na YouTube i bodajże w jakiejś ezoterycznej telewizji internetowej. Najwyraźniej unika sytuacji, w której mógłby zostać skonfrontowany z kimś kompetentnym. Sigillum Authenticum, bardzo dobry blog popularnonaukowy, próbował przeprowadzić z nim wywiad. Bieszk zarzucił im brak profesjonalizmu. Stwierdził też, że nie musi stosować się do metodologii naukowej: „Odnośnie metod badawczych – mam swoje własne i nie muszą być one zgodne ze stricte naukowymi”.

Dopóki hobbysta i pasjonat Bieszk był znany z książki zawierającej podstawowe informacje i nie wysuwał ryzykownych tez, był przez środowisko naukowe tolerowany. Tak jak zresztą wielu innych nie posiadających wykształcenia historycznego autorów publikujących poczytne książki historyczne. Jak sam Żuchowicz jednak przyznaje stawianie ryzykownych tez czy też odejście od aktualnie obowiązujących paradygmatów wiąże się z uznaniem dzieła za ‚pseudonaukowe’, a co za tym idzie wykluczeniem ze środowiska naukowego. Środowisko to, noszące znamiona sekty, wyklucza całkowicie wszelkie osoby, które nie poruszają się wyłącznie w obrębie bezkrytycznie przyjętych przez nie koncepcji. Tłumaczy to dlaczego ‚naukowcy’ pokroju magistra Żuchowicza odnoszą się wrogo do jakichkolwiek teorii, którym da się przykleić etykietkę “turbosłowianizm”. Za solidaryzowanie czy chociażby dialog z głosicielami takich teorii mogłoby grozić otrzymaniem od kolegów łatki pseudonaukowców, a to wiąże się z wykluczeniem z całego środowiska, na przynależność do którego przez długie lata pracowali.

Bieszk nie jest jednak jedynym Lechitą.

Oczywiście. Już przed nim działał Paweł Szydłowski, osiadły w Kanadzie youtuber. Zaczynał od publikowania filmów, w których opowiadał o tym, jak kosmici dostarczyli dekalog. Nieco później, zainteresował się pradziejami Słowian. Ostatnio Bellona wydała także i jego książkę.

Podobnie jak Bieszka, tak i Szydłowskiego stara się pan Żuchowicz ośmieszyć, wiążąc go na wstępie z kosmitami. Zainteresowanie paleoastronautyką, kolejną nauką ‚wykletą’ przez mainstream naukowy, automatycznie dyskwalifikuje autora w oczach pana magistra.

„Wandalowie, czyli Polacy”.

Tak. W pierwotnym tytule byli „Wandale”, ale ktoś się w Bellonie zreflektował i to skorygowali.

Terminy Wandale, Wandalowie czy Wandalici znaczą dokładnie to samo i mogłyby być używane zamiennie. Paweł Szydłowski obstawiał za formą najprostszą, jednakże ze względu na dzisiejsze konotacje związane ze słowami ‚wandal’, ‚wandalizm’, wybrano słowo Wandalowie (by nie wprowadzać w błąd czytelnika nie znającego tematu). Warto zauważyć, że termin wandal, oznaczający bezmyślnych dewastatorów został ukuty dopiero w XVIII-wiecznej Francji, skąd trafił do polskiej puli językowej. Przy okazji przypomnę, że historyczni Wandalowie, co potwierdzają polskie kroniki, brali swą nazwę od rzeki płynącej przez ich terytoria, czyli Wandy, nazywanej przez Rzymian Vistula, która dopiero w późnym średniowieczu została przechrzczona na Wisłę. Wandalowie dziś nazywaliby się pewnie Wiślanami.

Ktoś jeszcze trudni się lechickim pisarstwem?

W zeszłym roku Bellona wydała „Rodowód Słowian” pióra Tomasza Kosińskiego. To również barwna postać – podróżnik, politolog, założyciel polskiej „kolonii” na filipińskiej wyspie Palawan. W jego książce można znaleźć powtórzenie różnych pseudonaukowych koncepcji Bieszka, Szydłowskiego i Stanisława Szukalskiego. Ten ostatni autor, podczas II wojny światowej usłyszał o nalocie niemieckim na miasto Bohuslän. Uznał, że nazwa ta oznacza „zesłany od Boga”. Od tamtej pory tropił „polskie” nazwy w toponimice całego świata. Wyszło mu, że Polacy/Sarmaci przybyli do Europy z… Wysp Wielkanocnych. Większość książki Kosińskiego to prowadzone w podobnym duchu dociekania. Jego zdaniem, nazwa praktycznie każdego ludu w historii naszego kontynentu ma słowiańską etymologię. Tyle, że nie jest to poważne językoznawstwo, a zabawa w dorabianie słowiańskich znaczeń. Przykładowo tłumaczy, że Luksemburg oznacza… zamek Łucji Burhuć. To tak, jakbym wymyślił, że Warszawa to toponim semicki, pochodzący od Bar Saba – „syn Saby”. Synem królowej Saby i króla Salomona miał być legendarny władca Etiopii, Menelik. Stwórzmy więc pseudonaukową teorię, że Polacy są potomkami i spadkobiercami imperium Żydo-Etiopów…

Czyli historyk, socjolog, psychoanalityk, i jeszcze… językoznawca! Pan Żuchowicz dezawuuje pracę Kosińskiego, a opinię swą uzasadnia wymyślając jakieś absurdalne porównanie. Czytelnik wywiadu ma odnieść wrażenie, że skoro Żuchowicz potrafi na poczekaniu powiedzieć dowolną głupotę, to zapewne jego oponent wypisuje również bzdury.

To brzmi absurdalnie.

Oczywiście! Zwróćmy uwagę, że merytoryczna dyskusja z taką stworzoną ad hoc bzdurą nie jest wcale łatwa. W sieci funkcjonuje opinia, że pseudonaukowego mema tworzy się w 5 minut, a jego naukowe odparcie zajmuje czasem kilka godzin. Dlaczego paleogenetyka nie dowodzi słowiańskości ziem polskich od epoki brązu? Dlaczego Kronika Prokosza jest nowożytnym falsyfikatem? Czemu średniowieczne tradycje o Lechitach są niewiarygodne? Co powoduje, że rozważań Tadeusza Wolańskiego, XIX-wiecznego uczonego, który „odkrył” inskrypcję „Awiłło Leszka” nie należy brać poważnie? Jestem historykiem, studiowałem przez moment na archeologii. Mimo tego, udzielenie odpowiedzi na podobne pytania często wymagało ode mnie zagłębienia się w fachową literaturę. Niekiedy nawet konsultacji ze specjalistami. Nie jestem przecież genetykiem czy językoznawcą. Tym bardziej nie dziwię się, że odbiorcy, którzy nie są naukowcami, mogą czuć się skonfundowani lechickimi teoriami.

Co za ulga! Pan magister przyznaje, że nie jest językoznawcą. Nareszcie też możemy się w czymś zgodzić z panem Żuchowiczem – a mianowicie z tym, że merytoryczna dyskusja ze stworzoną ad hoc bzdurą nie jest wcale łatwa. Lekceważące wypowiedzi pożal się Boże naukowca Żuchowicza być może były tworzone w 5 minut, jednak ustosunkowanie się do nich faktycznie może zająć kilka godzin…

Niesamowicie poplątany obraz tworzą ci Lechici. Genetyka, Prokosz, Wolański. Jeszcze Sanjaya.

(śmiech) O ile jeszcze jestem w stanie przeczytać Bieszka, to twórczość Sanjayi mnie przerosła.

A on ogłosił się królem Lechii. To rodzi pytanie, czy nie zagraża autonomii Rzeczypospolitej.

Myślę, że nikt nie traktuje go poważnie. Nie powinno się oceniać po powierzchowności, ale ten człowiek występuje przebrany za Gandalfa z Władcy Pierścieni, wszędzie widzi spiski, a ostatnio zdaje się propaguje nawet teorię płaskiej Ziemi. Nie wiem, czy to wszystko jest na poważnie. Są grupy, którym jak sądzę, bardziej należałoby przyglądać się z niepokojem.

Niesamowicie poplątany obraz tworzy redaktor Burtan. Wymienia jednym tchem nowoczesną dziedzinę nauki, średniowiecznego biskupa-kronikarza, XIX-wiecznego zasłużonego badacza i… kontrowersyjnego v-logera. Namaszczony na naukowca pan Żuchowicz nie widzi w tym niczego niestosownego.

Na przykład?

Skupionym wokół Adolfa Kudlińskiego. To ojciec polskich preppersów. Prowadzi kanał na YouTube, na którym można posłuchać, jak opowiada o właściwościach pietruszki, malwy czy innych roślinach. Czasem są to takie „rady babuni”, czasem czysty altmed. W pewnym momencie Kudliński zaczął interesować się teoriami lechickimi. Osobiście dokonał eksploracji rzekomych lechickich krypt grobowych na Łysej Górze. Pod osłoną nocy, w blasku pochodni, członkowie jakiś paramilitarnych oddziałów spuścili się do zalanych „krypt”, które zdaniem Kudlińskiego mają po kilka tysięcy lat. Niepokojący obrazek. Domniemane krypty to zaś cysterny na wodę, które pochodzą z XVIII bądź XIX wieku.

Autorytet naukowy powiela kłamstwo o pochodzeniu krypt, chociaż nie istnieją żadne dokumenty które świadczyłyby o tym, że krypty te były kiedykolwiek badane naukowo.

Więcej o kryptach na Łysej Górze i ekspedycji Adolfa Kudlińskiego

Raczej brzmi jak stosunkowo niegroźna grupa osób, która lubi nutkę ryzyka.

Kudliński założył niedawno stowarzyszenie „Wielka Lechia”, planuje założenie własnej partii politycznej „Polska Partia Słowian”. Żyjemy w wolnym kraju, niech każdy robi co chce, w granicach prawa. Bardziej niepokojąca jest jego aktywność paramilitarna. Ostatnio prowadzi rekrutację do „Armii Słowian”. Na jej stronie internetowej można znaleźć informacje, ale dotyczące jego fundacji i stowarzyszenia. Nie wiem, na ile działalność, którą prowadzi, jest legalna. Tak samo, jak nie wiem, czy miał odpowiednie zezwolenia na „eksplorację” domniemanych krypt na Łysej Górze. Jakiś czas temu Kudliński został skazany za nielegalne posiadanie broni na trzy lata więzienia i grzywnę. Opowiedział o tym w nagraniu, w którym ogłosił zawieszenie swojego kanału. Koniec końców, pozostaje jednak na wolności i dalej nagrywa swoje materiały. Militaryzacja grupy ludzi pod kierownictwem człowieka owładniętego teoriami pseudonaukowymi i spiskowymi powinna niepokoić.

Pan Żuchowicz z każdą kolejną wypowiedzią oskarża pojedynczych ludzi jak i całe grupy o omamienie teoriami spiskowymi, a teraz trzeci raz z rzędu wskazuje, że obserwując ich odczuwa silny… niepokój. Gdzie się kończy trzeźwy osąd historyka (socjologa), a gdzie zaczyna paranoja? Gdy widzimy rozżalonego człowieka, który histerycznie wskazuje palcem wszystkich swoich oponentów, próbując ich zakrzyczeć i ośmieszyć w oczach innych, nie mogąc się przy tym powstrzymać od zarażania słuchaczy swoimi stanami lękowymi – czyż nie powinno się pochylić nad takim człowiekiem ze szczerą troską?

I to jest ten rdzenny „panteon” Lechitów?

Z ciekawszych postaci lechickiego fermentu wymienię jeszcze dwóch prekursorów tego nurtu. Ważną postacią w „turbosłowiańskim” fandomie jest Czesław Białczyński, reżyser i pisarz, który ma na swoim koncie nienaukowe książki o słowiańskiej mitologii. Jego blog stanowi ważny punkt węzłowy w tej subkulturze. Interesująca jest też osoba Adama Fularza, statystyka z wykształcenia. Skupuje on nieistniejące tytuły prasowe i wydaje je pod postacią blogów. Wrzuca na nie różnoraką treść, a jeszcze przed Bieszkiem zdarzało mu się publikować „turbosłowiańskie” materiały.

Jeśli coś ich łączy, to brak potwierdzonego wykształcenia historycznego.

Amator może po godzinach dokonywać naukowych odkryć i pisać interesujące prace badawcze. Wraz z rozwojem i specjalizacją nauki jest to oczywiście coraz trudniejsze, ale ciągle zdarzają się wybitni hobbyści. Warunki podstawowe są dwa – znajomość istniejącego stanu badań oraz posiadanie pojęcia o metodologii pracy naukowej. Brak kompetencji, który wykazują w obu wypadkach lechiccy autorzy, powinien być dyskwalifikujący. Tymczasem, dla ich odbiorców, paradoksalnie stanowi ich zaletę.

Na tym kończy się wywiad z renomowanym historykiem, socjologiem, psychoanalitykiem, językoznawcą… a nie, to ostatnie już nie. Z licznych komentarzy i ocen na stronie można wywnioskować, że nie został on ciepło przyjęty przez internautów. Czy jest to kolejny spisek Turbosłowian, czy może tekst nie spełnił oczekiwań czytelników? Tendencyjne pytania redaktora Burtana potwierdzają tylko popularną opinię, że skrót WP znaczy „Wirtualne Parówki” – właśnie ze względu na legendarną już rzetelność dziennikarską. Pan magister Żuchowicz dał się zaś poznać jako piewca niemieckiej narracji historycznej, zarozumiały snob naukowy i zacietrzewiony krytykant. Jednak dla wielu ludzi śledzących rozwój turbosłowiaństwa pojawienie się na scenie pana Żuchowicza jest kolejną przesłanką, zwiastującą wejście tego boju o historię w nowy etap.

Pamiętacie? „Naj­pierw cię ig­no­rują. Po­tem śmieją się z ciebie. Później z tobą wal­czą. Później wyg­ry­wasz”. A w innej wersji: „Najpierw mówią, że absurd, potem że niewarte uwagi, potem że być może coś w tym jest… a na koniec mówią, że zawsze tak uważali”.